War of the Worlds / Dünyalar Savaşı (2005)

Uzaylı istilası filmleri bilim kurgu türünün her zaman en çok hasılat getiren, en eğlenceli yapıtları olmuştur. Sinemanın kendini geliştirip ellilerde yaşadığı patlamada da ivmelerden biri bu istila filmleridir. İnsandan daha zeki ve üstün bir varlığın dünyayı ele geçirmeye karar vermesi, bilinmeyene olan korkumuzu körükleyen unsurlardan biridir.

H.G. Wells’in 1898 yılında yazdığı Dünyalar Savaşı romanı da bilim kurgu edebiyatında uzaylı istilası konseptinin temellerini oluşturan bir eserdir. Sayısız radyo, sinema uyarlamasına konu olan roman, Orson Welles’in 1938 yılında bir radyo programı olarak okuduğu sırada, Amerikalıların istila ediliyoruz korkusuyla sokaklara dökülmesi ile hafızalara kazınmıştır. Byron Haskin’in 1953 yılında sinemaya uyarladığı eser de o zamanki b-filmlerin ötesinde bir yapıt olarak sinema tarihindeki yerini alır.

1996 yılında beyazperdeyi vuran Independence Day ve ardından gelen Mars Attacks! ile uzaylı tehdidine karşı insanların hala hazır olmadığını bizlere gösterdi. Özellikle I.D.’in yarattığı kaotik ortam uzun süre gökyüzüne bakarken tedirginlik yaşamamızı sağladı.

Spielberg’in sineması ise tüm bu süreçler içerisinde istila filmlerinden uzak durarak bize uzaylıları sevdirmeyi amaçlayan, yönetmenliğini yaptığı Close Encounters of the Third Kind (1977), E.T.: The Extra-Terrestrial (1982) veya yapımcısı olduğu *batteries not included (1987) gibi filmlerle karşımıza çıktı. Onun için köpek balıkları ya da dinozorlar uzaylılardan daha büyük bir tehlike idi.

Ancak 2005 yılına gelindiğinde, uzatmaları oynayan Spielberg de hem konusuzluktan hem de Tom Cruise’ın gazı ile bir istila filmine soyundu. Bunda da orjinal bir senaryoya dayandıramadan, eldekilerden en iyisi olan Dünyalar Savaşı’na yöneldi. İşin ilginci aynı yıl yönetmenliğini Timothy Hines’ın yaptığı, Pendragon Pictures tarafından çıkarılan ve David Michael Latt’ın yönettiği The Asylum’dan çıkan iki ayrı H. G. Wells’ The War of the Worlds filmi çekilmesiydi.

Tom Cruise’ın Spielberg ile ilginç bir bilimkurgu denemesi olan Azınlık Raporu’nan sonra ikinci birlikteliği olan Dünyalar Savaşı iyi oyuncular, iyi yönetmen ve deli gibi para harcanarak iyi bir hikayeden nasıl etkisiz boş bir film çıkabileceğini gösteren ilginç bir örnek olarak akıllarda kalmalı.

Kısaca konumuza gelirsek (ki zaten uzatacak da bir konu yok), Ray Ferrier (Tom Cruise) ayrıldığı eşinin velayetinde olan iki çocuğuna bir hafta sonu bakacaktır. Ancak o hafta sonu uzaylılar milyonlarca yıl önce gömdükleri savaş araçlarına binip eğlence olsun diye dünyayı yakıp yıkmaya başlarlar. Kızı Rachel (Dakota Fanning) ve oğlu Robbie’yi (Justin Chatwin) bu hengamede analarına bırakıp kurtulmak isteyen Ray uzaylılardan koşarak uzaklaşmaya karar verir. Tüm şehir ışın ile havaya uçurulurken kahramanlarımız her tür zorluktan kurtulur, hatta tripod denen savaş gemilerinden birini devirmeyi bile başarır (En azından bir kişi Star Wars seyretmiş olsa Tripodların ayaklarını iple bağlayıp düşürmeyi deneyebilirdi, zaten film boyunca böyle bir gönderme bekledim ama nafile).

Zaman ilerledikçe uzaylılarda bir gariplik olur ve Ray’in askerlerin akıl edemediğini görüp “ateş edin” talimatı ile uzaylıların da sonu gelir. Seyircinin neler olduğunu anlamadığı bu süreçte çocuklar ailesine kavuşur (Aile de hiçbir şey olmamış gibi evde oturmaktadırlar??) ve film biterken Morgon Freeman filmin başında geçtiği özete döner ve “meğersem Tanrı bizi kurtarmıştı”ya getirerek konuyu ultra saçma bir din dersine çevirip bitirir.

Tom Cruise’ın b-filmleri aratmayan kasıntı oyunculuğun zirvesinde oynadığı, tek iyi yanı Tim Robbins’in kısa bir rolde görünmesi olan filmin bize asıl gösterdiği şey ise I.D.’de bizi şoka uğratan saldırı anı-uzaylının ilk görünme anı gibi patlama sahnelerinin artık yeni jenerasyonda bir heyecan yaratmamasıdır.

Neresinden tutsak elimizde kalan senaryoda o kadar çok açmaz var ki. Wells’in kemikleri aynı yıl üç kötü çevrimden sonra kaç tur mezarında dönmüştür düşünmek dahi istemiyorum. Neyse ki bu yapımda dökülen paranın karşılığı olarak dev yıkım sahneleri ile karşılaşıyoruz. En azından görsellik için bu sahneler biraz kurtarıcı görevi görüyor.

Sadece Spielberg ve Cruise adıyla bile gişe canavarı olan bir film çekmenin mümkün olduğunu gösteren bu görsel saçmalığa harcayacağınız zamanı Scary Movie 4 parodisine ayırmanızı salık veririm. En azından “Tr-iPods” gibi eğlenceli göndermeler var.