Robert Mitchum ve Kara(nlık) Filmleri
Robert Mitchum soğukkanlı bir katil gibidir. Her daim uykulu gözleriyle bakar ve repliklerini okur. Oynadığını anlayamazsınız bile...
alt kültür sinema yayını
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Andras Balint Kovacs
András Bálint Kovács’ın uzmanlığının somut bir kanıtı gibi duran “Modernizmi Seyretmek: Avrupa Sanat Sineması 1950-1980” Türkçe’ye çevrilmiş en iyi sinema kitaplarından biri...
Matango: Attack of the Mushroom People (1963)
Sinema tarihindeki “tuhaf/acayip filmler”i ele almaya devam ediyoruz. Bu seferki durağımız, “Matango” (Attack of the Mushroom People, 1963).
Mario Bava’nın Korku Sineması ve Giallo’lar
Korku sineması sağlam temellere dayanıyor, onlarca seçkin ve yaratıcı örnek vermek mümkün. Bu alanın en büyük ismi Lucio Fulci’dir, sonra Mario Bava gelir.
Amerikan Dedektiflik Filmlerinde Revizyon: 1970’ler
70’li yıllarda “Amerikan Dedektiflik Filmlerinde Revizyon Dönemi”ne ait birçok seçkin örnek saymak mümkün...
Humphrey Bogart ve Kara Filmleri
Humphrey Bogart, öldüğünde sadece 57 yaşındaydı. 1936-1956 yılları arasına en az iki düzine sağlam film sığdırdı.
John Wayne ve Western Filmleri
John Wayne 150’den fazla filmde oynamıştır, bunların aşağı yukarı yarısı westerndir. John Wayne, western filmleriyle adeta bütünleşmiş bir oyuncudur.
Bir Korku Ustası: Freddie Francis
Freddie Francis, 1962-1975 yılları arasında bazıları kendi türünde referans kabul edilen 20’yi aşkın uzun metraj film çekti.
Annie Hall’a Bakmak: Woody Allen, Ernest Becker ve Sinemasal Trükler
Annie Hall, Woody Allen’ın doğrudan kameraya konuştuğu bir sahne ile başlar.
Amerikan Bilimkurgu Sineması’nda Kırılma Noktası: Forbidden Planet (1956)
1956 yılında çekilen Forbidden Planet; kendinden sonraki birçok önemli bilimkurguyu derinden etkilemiştir.
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Peter Wollen
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” serisinde, şimdi de en çok referans verilen sinema teorisi kitaplarından biri olan Peter Wollen’dan “Sinemada Göstergeler ve Anlam”...
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Pascal Bonitzer
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” serisinin üçüncü durağında, dilimize çevrilmiş en önemli sinema çalışmalarından ikisine (hatta üçüne) odaklanacağız.
Fantastik Sinemada Görüntü ve Sesin Kışkırtıcılığı Üzerine Denemeler
Şarap gibi yıllandıkça güzelleşen “The Black Cat”i (1934) ve “Halloween”i (1978); yolu fantastik sinemaya düşen herkese gönül ferahlığıyla önerebilirim.
Invasion of the Body Snatchers (1956)
“Invasion of the Body Snatchers”da; işgalci yaşam formunun amacı herkesin birbirinin aynı olduğu bir dünyadır!
Amerikan Sinemasında Tehdit Olgusunun Revizyonu
Amerikan Sineması, sonu gelmez devam filmleriyle çok sevilen fantastik filmlerden bile seyirciyi soğutmakta gecikmedi.
Woman in the Dunes (1964)
Woman in the Dunes kaçırılmaması gereken hipnotik bir deneyim.
The Wolf Man (1941)
Kabul etmek gerekir ki; The Wolf Man (1941), ele aldığı olayı yorumlama biçimiyle dönemine göre biraz tuhaf bir film.
Island of Lost Souls (1932)
Charles Laughton’ın dikkat çekici performansı, incelikli set, sahne ve kostüm tasarımına ve unutulmaz makyajlarına rağmen “Island of Lost Souls”un asıl gücü hikayesinde gizlidir.
The Brain That Wouldn’t Die (1962)
The Brain That Wouldn’t Die, düşük bütçeli, pek de meşhur olmayan üç-beş kişinin oynadığı, iki-üç mekanda geçen bir Amerikan B-filmi.
“Klasikleri Niçin Okumalıyız?” – Yalnızlık Sineması
Sinema kitapları için hazırladığım “Klasikleri Niçin Okumalıyız?” serisinin ikinci durağı Robert Phillip Kolker’in; Amerikan Sineması’nın 6 büyük ismini incelediği “Yalnızlık Sineması” olacak.