Türk Sineması

Kal, çocukluk travması olan terk edilme korkusu ile başbaşa kalan Semih’in saplanıp kaldığı travması ile usulca yüzleşmesini anlatıyor.

Bilmemek (2019), bilmenin önemi üzerine izleyicisini düşündürürken, bunun sınırı üzerine de bir soru işareti koyuyor.

Kurak Günler, her zaman bir umut olduğunu, çoğunluğa karşı azınlığın da ayakta kalabileceğini ve dimdik savaşabileceğini söylüyor.

Yönetmen Tayfun Pirselimoğlu, aynı adlı romanından uyarladığı Kerr’de, filmin isminden başlayarak tekerrür üzerine odaklanıyor.

29. Adana Altın Koza Film Festivali’nde ayağımın tozuyla sinemaya gidip izlediğim ilk yarışma filmi Bir Zamanlar Gelecek: 2121 oldu.

Özcan Alper’in yönetmenliğini yaptığı Aşıklar Bayramı (2022), baba-oğul hesaplaşmasını anlatısının merkezine alıyor.

Bembeyaz, bizi bize göstermekten başka bir şey yapmıyor ve yaşadığımız ülkenin kafamızdaki idealden nasıl da uzak olduğunu gösteriyor.

Bir Zamanlar Anadolu’da, “yalnız ve güzel” ülkesini anlatırken, toplumu incelikle gözlemleyip tercihlerini hep olumsuz yönde kullanıyor.

Kardeşim Benim, öncü ama bir o kadar da unutulmuş bir film. Belki de sonradan bulup da sevinelim diye unutuyoruz onları. Ne dersiniz?

Sarı Tebessüm belki bir hazine değeri taşımıyor ama cinsel hazzın karşısında hiçbir engel duramazın altını çizmesiyle fark yaratıyor.

Muzaffer İzgü'nün hayatından bir kesiti anlatan Zıkkımın Kökü, sıcak, samimi, ajitasyondan uzak, insani ve hiç bitmesin diye izlenen bir film.

Recep İvedik'in Afrika macerası kötü bir film. Sanki Gökbakar kardeşler bu kez, "nasıl olsa seyirci geliyor, hiç uğraşmayalım" der gibiler.

Emin Alper, Kız Kardeşler filmiyle çoğunluğun otoritesine karşı çıkıp “gerçekleri” seyircinin yüzüne söyleyerek zor yolu tercih ediyor.

İçerdekiler iki aşama üzerinden değerlendirilebilir. İlki istediğini almak için adamı ikna etmeye çalışan polis ile mahkûm arasındaki mücadele, ikincisi ise istediğini almak için baldızını ikna etmeye çalışan adam ile baldızı arasındaki mücadele…