Türk Sineması

Bembeyaz, bizi bize göstermekten başka bir şey yapmıyor ve yaşadığımız ülkenin kafamızdaki idealden nasıl da uzak olduğunu gösteriyor.

Bir Zamanlar Anadolu’da, “yalnız ve güzel” ülkesini anlatırken, toplumu incelikle gözlemleyip tercihlerini hep olumsuz yönde kullanıyor.

Kardeşim Benim, öncü ama bir o kadar da unutulmuş bir film. Belki de sonradan bulup da sevinelim diye unutuyoruz onları. Ne dersiniz?

Sarı Tebessüm belki bir hazine değeri taşımıyor ama cinsel hazzın karşısında hiçbir engel duramazın altını çizmesiyle fark yaratıyor.

Muzaffer İzgü'nün hayatından bir kesiti anlatan Zıkkımın Kökü, sıcak, samimi, ajitasyondan uzak, insani ve hiç bitmesin diye izlenen bir film.

Recep İvedik'in Afrika macerası kötü bir film. Sanki Gökbakar kardeşler bu kez, "nasıl olsa seyirci geliyor, hiç uğraşmayalım" der gibiler.

Emin Alper, Kız Kardeşler filmiyle çoğunluğun otoritesine karşı çıkıp “gerçekleri” seyircinin yüzüne söyleyerek zor yolu tercih ediyor.

İçerdekiler iki aşama üzerinden değerlendirilebilir. İlki istediğini almak için adamı ikna etmeye çalışan polis ile mahkûm arasındaki mücadele, ikincisi ise istediğini almak için baldızını ikna etmeye çalışan adam ile baldızı arasındaki mücadele…

Çölgeçen’in kariyerinin ilk ve en parlak döneminin kapanış filmi İmdat ile Zarife, sinemamızda kahramanı hayvan olan ender filmlerden biri.

Özgür Bakar, Alem-i Cin 2'de şık bir hareketle eski hikayeyi devam ettiriyor ve ona paralel yeni bir macera yaşatıyor. İlk sekanstan finale kadar devam eden tekinsiz atmosfer ve ritüel sahneleri etkiyi güçlendiriyor.

Şerif Gören imzalı On Kadın, eksileri olan ancak Türkan Şoray'ın hayranlık uyandıran performansıyla şaha kalkan önemli bir toplumsal film.