Türkiye’de eleştirinin toplumsal etkisinin azaldığı artık bir veri. "Bir kültür Antikası Olarak Film Eleştirmeni" başlıklı yazımda buna değinmiştim ancak bu kayıp, “okur ilgisizliği” ya da “medya dönüşümü”yle açıklanamayacak kadar derin ve kazmaya devam ediyorum.

OFCS (Online Film Critics Society) üyesiyim, prestijli bir online eleştirmenler topluluğu. Dünyanın her ülkesinden üyeleri var. Bu topluluğa üye olmanın en tatlı yanı, vizyona girmeden önce yüzlerce filme erişebilmek. Eskiden şirketler Blu-ray ya da DVD gönderirdi, şimdi bir link yolluyorlar. Bu, sinema

Sinema fonları, ön jüriler, danışma kurulları hep aynı çevrelerin kontrolünde. Aynı üniversitelerden mezun olmuş, aynı dergilerde yazmış, aynı seminerlerde konuşmuş bir azınlık sinemanın yönünü belirliyor. Kendi anlayışlarına yakın sinemacıları yüceltip diğerlerini görmezden geliyorlar.

Film festivallerine film izlemek için gidiyorum. İzlediğim filmleri de yazıyorum. Bu kadar basit, bu kadar dürüst bir motivasyon… Ama artık safça görünüyor olmalı ki, organizasyonlarda eleştirmen varlığı giderek sınırlandırılıyor. Eleştirmenin akreditasyonu, konaklaması, hatta oturacağı sandalye bile sorgulanır hale geldi.