Öteki Sinema Dosyaları

Shoot (1976) ve Southern Comfort (1981) sinemada paramiliter trajediye yetkin birer örnek teşkil ediyorlar. Her iki filmde de birini öldürmek ya da birine eziyet etmek için açlık çeken bireyler var. Çok sayıda insanın ölümüyle neticelenen bir trajediyi bu sıradan insanların anlık kararları tetikliyor.

Joseph Losey imzalı Figures in a Landscape’de tüm filme ustaca yayılan bir müphemlik/belirsizlik vardır ve hâlâ tıkır tıkır işliyor.

Çok az zamanda çok fazla iş yapmak zorunda kalan özel efekt sektörü mutsuz, yapımcılar filmlerin gişesi iyi geldiği sürece özel efektlerin iyiliğini kötülüğünü umursamıyor. Belki de bu yüzden bir daha asla 70’lerdeki ya da 80’lerdeki gibi ağzımızı açık bırakan filmler izleyemeyeceğiz. Sinemanın sihri azalıyor.

Türk, karşılaştığı satranç oyuncularının en usta olanlar dışında hemen hepsini yenmiş, Napolyon, Benjamin Franklin, Charles Babbage gibi döneminin ünlü isimlerini topluluklar önünde mat etmiş, endüstri devrimine, telefonun icadına, ilk bilgisayarlara, dedektiflik öyküleri ve fantastik edebiyata esin olmuş dünyanın en ünlü otomatonuydu.

2021 yılına ait rakamlar ışığında korku sinemamızın son durumu nedir ne değildir, ona baktık. Türk Korku Sineması 2021 Raporu yayında!

Metin Erksan’ın Atatürk Filmi kitabı 76 sayfalık mütevazı hacmine rağmen düşünmeye ve bazı yan okumalar yapmaya yönlendiriyor.

Uluslararası film festivalleri sinema aracılığı ile farklı kültürlerin buluşma noktası olurken, ülke sinemalarından oluşan birer parlamento işlevi de görürler.

Ekstrem Metal, temelleri 80’li yılların başında atılmış olan metal müzik türlerini tanımlamak için kullanılan, bir “genre” (tür) olmaktan çok “çuval kategori” olarak adlandırabileceğimiz bir terim.

Plak mefhumunun başka medyaların sahip olamadığı duygusal bir tarafı var hatta düpedüz acıklı bir nostalji içeriyor. Osman F. Seden’in 1959 yılında çektiği ve başrolünü Zeki Müren’in oynadığı Kırık Plak filmini ele alalım. Daha ismiyle bile bize filmde oldukça üzüntü verici aşk durumlarının yaşanacağının işaretini veriyor. Oysa Çizik CD diye bir isimlendirme bu güce sahip değil, olamaz. Şu anda bile bir gülme efekti üretiyor. CD duygusal evrenimizde hepten dışlanmış bir medya ama kaset sanırım biraz daha şanslı. En azından Karışık Kaset adında sevimli bir filmimiz var.

Nasıl Arzu Film geniş aileyi, şenlikli mahalleyi geri getiremedi ise felaket filmleri de ağır ağır çökmekte olan çekirdek aileyi ve babanın sallanan tahtını ihya edemeyecektir.

2020 yılına ait rakamlar ışığında korku sinemamızın son durumu nedir ne değildir, ona baktık. Türk Korku Sineması 2020 Raporu yayında!

Mario Bava’nın Planet of the Vampires’ını izlediğim anda Alien’da görüp çarpıldığım kimi şeylerin kaynağı olduğunu fark etmiştim.

Her daim çetin geçen Hollywood mücadelesine 1980’lerde İsrailli iki çılgın kuzen de dahil olmuştu: Menahem Golan ve Yoram Globus.

Post-apokaliptik filmleri (“kıyamet sonrası sineması”) kavramsal bir bütünlük içinde değerlendirmeden önce altını çizmemiz gereken ilk husus; kavramın, özü itibariyle inanca dair olduğudur.

Andrey Tarkovski; 54 yaşında hayatını kaybeden yönetmenden geriye; sinema tarihini değiştiren, dönüştüren, ufuk açıcı, kısa ama çok güçlü bir filmografi kaldı.

“Güvenlik mi, özgürlük mü” sorusu nispeten özgür olan veya kendini özgürlüğün batmayan güneşi filan zanneden ülkelerde tartışılan bir konu. Tabii sanat hayattan beslendiği için, bu tartışmanın sinemaya yansıması da kaçınılmaz.

Kara Şimşek (Knight Rider, 1982) Türkiye’de gösterilmeye başladığında, yayınlandığı saatte sokakları boşaltan dizi filmlerden biri haline gelmişti.

Türk sineması insanın insanileşmesi için uğraşıyor mu, hayvan hakları kavramına nasıl bakıyor, “yediğimizin” ve “giydiğimizin” gerçek bir “canlı” olduğunu anlamamamızı sağlayacak, endüstriyel sözde çiftliklerde sömürülen veya sokaklarda zorlu koşullarda yaşamaya çalışan acı çeken bu canlılara karşı sorumluluk duymayı ve yardım etmeyi “dayanak” kılacak koşulları sağlamak için neler yapıyor?