Mayın Tarlası

Sinema tarihinin tozlu raflarını biraz karıştırırsanız, Cameron'ın asıl ilham kaynağının (kibarca öyle diyelim) Arthur Penn’in 1970 yapımı revizyonist western klasiği "Küçük Dev Adam" (Little Big Man) olduğunu görürsünüz.

sinema camiasının ve bazı entelektüel çevrelerin Alper Çağlar’ın fragmanına gösterdiği, bana kalırsa biraz da ezberci tepkiyi anlamlandırmaya çalışıyorum. Zihnimde beliren düşünce şu; Yeşilçam zamanlarından bu yana "köken anlatısı" ne yazık ki bir ideolojik hapishaneye tıkıldı, oradan çıkmasına da bir türlü izin verilmiyor.

İnternetin ilk yılları, belki de insanlığın en saf paylaşım dönemiydi. İnsanlar sahip olduklarını satmak için değil, paylaşmak için yüklüyorlardı. Müziği, filmi, oyunu, yazılımı… Hepsi bir dayanışma biçimiydi. O dönemde kimse “abonelik” nedir bilmezdi. Her şeyin parayla alınmadığı bir dünyayı, kısa bir süreliğine

Türkiye’de eleştirinin toplumsal etkisinin azaldığı artık bir veri. "Bir kültür Antikası Olarak Film Eleştirmeni" başlıklı yazımda buna değinmiştim ancak bu kayıp, “okur ilgisizliği” ya da “medya dönüşümü”yle açıklanamayacak kadar derin ve kazmaya devam ediyorum.

OFCS (Online Film Critics Society) üyesiyim, prestijli bir online eleştirmenler topluluğu. Dünyanın her ülkesinden üyeleri var. Bu topluluğa üye olmanın en tatlı yanı, vizyona girmeden önce yüzlerce filme erişebilmek. Eskiden şirketler Blu-ray ya da DVD gönderirdi, şimdi bir link yolluyorlar. Bu, sinema

Sinema fonları, ön jüriler, danışma kurulları hep aynı çevrelerin kontrolünde. Aynı üniversitelerden mezun olmuş, aynı dergilerde yazmış, aynı seminerlerde konuşmuş bir azınlık sinemanın yönünü belirliyor. Kendi anlayışlarına yakın sinemacıları yüceltip diğerlerini görmezden geliyorlar.

Film festivallerine film izlemek için gidiyorum. İzlediğim filmleri de yazıyorum. Bu kadar basit, bu kadar dürüst bir motivasyon… Ama artık safça görünüyor olmalı ki, organizasyonlarda eleştirmen varlığı giderek sınırlandırılıyor. Eleştirmenin akreditasyonu, konaklaması, hatta oturacağı sandalye bile sorgulanır hale geldi.

“Oyunculuk kutsal değildir” diyen aslında günah çıkarıyor. Çünkü devletin dijital platformuna iş yaptığı için linç yiyeceğini biliyor. Lafı “biz de paramızdayız, kutsal iş yapmıyoruz”a getirip kendini temize çekmeye çalışıyor.

Bir oyuncu ne kadar “iyi” olduğuyla değil, ne kadar “görünür” kaldığıyla ölçülüyor. Takipçi sayısı, PR ajansı gücü, giydiği markalar, katıldığı davetler, paylaştığı story’ler — bunlar oyunculuğun yerini alan yeni yetenek ölçütleri.

Bugün Türkiye’deki büyük festivallere dikkatle bakın: danışman listelerinde hep aynı isimler döner durur. Bir festivalde “danışman” olan ertesi yıl öbüründe “seçici kurul üyesi” olur, bir sonrakinde “jüri koordinatörü.” Bu iş, liyakat değil, network işidir.

Bugün beni hâlâ sinemaya götürebilen tek şey varsa, o da bir IMAX salonunda film izleme ihtimali. Çünkü IMAX, bana çocukluğumun sinema mabedini hatırlatıyor. İşte o zaman yeniden o his geliyor: koltuğa gömülmüş, ağzı açık, gözleri parlayan, zamanı unutan bir çocuk.

Artık sinemaya gitmiyoruz. Bunun bir sürü sebebi var. “Pandemide insanlar sinemada film izleme alışkanlığını kaybetti” diyenler var mesela, katılmıyorum ama katıldığım şeyler de var. Bana göre en önemli iki sebep; seyredecek film yok ve olsa bile bilet ücretleri pahalı. Bir de yan

Ayşe Barım dün “ev hapsi şartıyla” serbest bırakıldı. Haberlerde yüzündeki sevinci gördüm; bir anlığına derin bir nefes almış gibiydi. Ama o nefes daha boğazına varmadan, savcılığın itirazıyla yeniden tutuklandı. Bu, onun başına ilk kez gelen bir durum da değil. 17 Şubat’ta ilk